Barcice leżą w Beskidzie Sądeckim, nad rzeką Paprad, na ważnym szlaku handlowym, zwanym bursztynowym, prowadzącym z południa Europy nad Morze Bałtyckie. Szlak ten z terenów Polski miał liczne odgałęzienia na północ, wschód i zachód Europy. W związku z takim położeniem, nie jest wykluczone, że i chrześcijaństwo dotarło tu wcześniej, być może nawet przed oficjalnie uznaną datą Chrztu Polski, czyli przed 966 rokiem.

Najprawdopodobniej parafia istniała w Barcicach już w XIII wieku. Kościół był wzmiankowany w dokumentach z lat 1325 – 1327, ale jest bardzo prawdopodobne, że mógł istnieć dużo wcześniej. Ziemia Sądecka, na której znajduje się nasza parafia od początków państwowości polskiej należała do książąt krakowskich oraz krakowsko-sandomierskich. W 1257 roku Bolesław Wstydliwy nadaje Ziemię Sądecką swojej małżonce księżnej Kindze – córce Króla Węgierskiego Beli IV, jako zabezpieczenie posagu. Posag służył głównie odbudowie zniszczonego najazdami Mongołów księstwa. Po śmierci Bolesława Wstydliwego księżna Kinga wstępuje do zakonu sióstr Klarysek i przekazuje na rzecz klasztoru majątek w postaci miasta Stary Sącz i 27 okolicznych wsi, wśród których znajdują się Barcice. Barcice są wymieniane w dekretach z 1280 roku na pierwszym miejscu. Decyzję tę zatwierdza w 1282 roku papież Marcin IV, definitywnie akceptując poprzednią decyzję papieża Mikołaja III. Dekret został poświadczony w 1292 roku. W XIV wieku wieś przestała być własnością klasztoru.

W zapisach Jana Długosza Barcice figurują jako wioska królewska, podobnie jak Przysietnica (do 1976 roku w parafii barcickiej). Jan Długosz potwierdza też patronat królewski nad kościołem w Barcicach, wyłączonym spod opieki Klasztoru Sióstr Klarysek. Widocznie ten królewski patronat był skromny skoro dokumenty mówią, że już w 1608 roku kościół wymaga gruntownego remontu. Parafia barcicka była ważną w hierarchii kościelnej, ponieważ kierowano tu księży nie tylko po seminariach klasztornych czy biskupich, lecz również magistrów będących absolwentami Akademii Krakowskiej.

Jak wspominają dokumenty w 1603 roku skierowano do Barcic wikariusza Filipa Wścianeka, a z pewnością nie był to jednorazowy przypadek – choć w tym czasie na pewno bardzo odosobniony. Od XIII wieku do parafii barcickiej należały wioski: Rytro, Przysietnica, Wola Krogulecka, Połom i Sucha Struga, a w pewnych okresach również Młodów.

W Barcicach do 1882 roku istniał Kościół Parafialny pod wezwaniem Wszystkich Świętych. Na pewno był to kolejny kościół fundowany przez króla Władysława Warneńczyka w 1440 roku. Był to kościół jednonawowy, drewniany, modrzewiowy z bardzo bogatym, cennym wyposażeniem.

Kościół barcicki z 1440 roku spłonął w czasie wielkiego pożaru wsi, który wybuchł w Dniu Bożego Ciała w 1882 roku. Parafianie zdołali wynieść z kościoła trzy zabytkowe ołtarze (w tym najcenniejszy główny) oraz inne bardzo cenne, zabytkowe uposażenie, które przechowywane jest w parafii (część przekazano dla nowo powstałej w 1931 roku parafii ryterskiej).

Obecny kościół ma ponad 100 lat, ponieważ został konsekrowany w 1901 roku. Jest murowany, wzniesiony w miejscu dawnego kościoła drewnianego. W jego wnętrzu znajduje się ocalałe z pożaru w 1882 roku wyposażenie.

Do 1931 roku do barcickiej parafii należało Rytro, Sucha Struga i Obłazy Ryterskie, a Przysietnica nawet do 1983 roku. Obecnie do Parafii należą Barcice, Barcice Dolne i Wola Krogulecka.