W tym celu należy złożyć deklarację duchowej adopcji dziecka poczętego w formie przyrzeczenia. Od dnia złożenia przyrzeczenia przez 9 kolejnych miesięcy, czyli tyle, ile rośnie dziecko pod sercem matki, każdego dnia należy: rozważać i odmawiać jedną tajemnicę różańcową (Ojcze Nasz i 10 Zdrowaś Mario), oraz  odmówić w intencji dziecka i jego rodziców modlitwę zamieszczoną poniżej.

Do modlitwy można dołączyć dodatkowe postanowienia. Mogą to być np.: częsta spowiedź i komunia święta, adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma Świętego, post o chlebie i wodzie, post od telewizji, alkoholu, papierosów, konkretna pomoc rodzinom wielodzietnym, osobom chorym, niepełnosprawnym, matkom samotnie wychowującym dzieci itp. Należy podejmować postanowienia realne, mając na uwadze indywidualne możliwości ich wypełnienia.

Duchowa Adopcja dziecka poczętego jest modlitewnym zobowiązaniem podjętym w intencji dziecka zagrożonego zabiciem w łonie matki. Włączenie się w dzieło Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego czyni nas duchowymi rodzicami dziecka, którego imię znane jest jedynie Bogu.

Postanawiam: odmówić każdego dnia codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego dziecka codziennie odmówić jedną tajemnicę różańca, nadto ... (nieobowiązkowo można dodać postanowienia).

Dzieci poczynają się każdego dnia, dlatego każdy dzień jest dobry, by rozpocząć ją prywatnie, biorąc pod opiekę duchową nowe życie. Wskazane jest podejmowanie przyrzeczeń Duchowej Adopcji w sposób uroczysty, podczas ważnych wydarzeń i świąt kościelnych, w których uczestniczy jak największa liczba wiernych (rekolekcje adwentowe, wielkopostne, pielgrzymki, święta Maryjne).

Duchową Adopcję może podjąć każdy – osoby świeckie, konsekrowane, mężczyźni, kobiety, ludzie w każdym wieku. Również osoby żyjące w związku niesakramentalnym i rozwiedzione. Jedynie dzieci podejmują ją pod opieką rodziców.

Można podejmować ją wielokrotnie, pod warunkiem wypełnienia poprzednich zobowiązań. Jeżeli modlitwa została przerwana na kilka dni wskutek zapomnienia, nie przerywamy Duchowej Adopcji, a jedynie przedłużamy ją o liczbę opuszczonych dni. Gdy przerwa jest dłuższa (miesiąc czy dwa), należy ponowić przyrzeczenie i starać się ich dotrzymać.

Jednak, wówczas za każdym razem trzeba składać ponowne przyrzeczenia.

Naszą pewność opieramy na wierze we Wszechmoc i nieograniczone Miłosierdzie Boże. Bóg jest Dawcą Życia i Jego wolą jest, by każde poczęte dziecko żyło i było otoczone miłością rodziców. Ale tę pewność opieramy też na świadectwach: wiele osób twierdzi, że gdy postanowiły już zabić swoje dziecko, Pan Bóg dał im wyjątkową łaskę, że zdecydowały się je urodzić. Ci ludzie są przekonani, że ktoś im tę łaskę wymodlił. Bóg daje także inne znaki: wiele osób, modląc się za nieznane dziecko, otrzymało dar macierzyństwa, mimo stwierdzonej niepłodności. Dużo świadectw wskazuje, że to modlitwa za nienarodzone dziecko przemieniła życie osób, które ją podjęły, powodując powrót do praktyki wiary czy do jedności w małżeństwie. Szczególną wagę mają świadectwa osób uwolnionych z syndromu poaborcyjnego. Często podkreślają, że wieloletnie leczenie psychiatryczne czy częsta spowiedź nie dawały takich błogosławionych skutków. To te osoby stają się najczęściej apostołami dzieła Duchowej Adopcji.

Zapomnienie nie jest grzechem. Grzechem jest świadome i dobrowolne zlekceważenie składanego Bogu przyrzeczenia.

Odczytać formułę przyrzeczenia (najlepiej przed Krzyżem lub obrazem) i od tego momentu przez kolejnych dziewięć miesięcy odmawiać jedną dowolnie wybraną tajemnicę różańca oraz modlitwę w intencji dziecka i rodziców. Dla zapamiętania dobrze jest zapisać datę rozpoczęcia i zakończenia modlitwy.